Weer een hele hoop nieuwe indrukken!

Ik ben zondagavond ziek geworden na het Afrikaanse eten. De hele nacht op de wc gezeten overgeven en diarree tegelijk. Maandagmorgen kreeg Ruth het ook. Dinsdag weer geprobeerd, het lukte nog niet. Ik heb nog koorts gehad, maar dat was voor een avond. Ik heb donderdag weer een dag gewerkt en meteen een spoedgeval gezien. Een vrouw werd binnen gedragen met schuim rond haar mond. Er wordt gedacht dat ze rattengif heeft genomen. Met een kleine voetpomp werden haar longen en maag uitgezogen en ze kreeg een infuus. Ze had ook nog eens 6 lagen kleren aan en nu overdrijf ik niet. 2 onderbroeken, 2 lange broeken, 2 rokken en 5 shirtjes. Het bleek later dat ze 10 weken zwanger was en een abortus wilde, dit mag niet van de kerk en ze probeerde het op deze manier op te wekken. Ik weet nu niet hoe het precies verder is gegaan of zal gaan. Verder heb donderdag en vrijdag gewoon meegelopen en gekeken bij een opname en infuus aanprikken. Het is nog erg wennen met de warmte en het feit dat er geen pauzes zijn. Niet om te drinken of te eten, dus als ik denk dat het kan, haast ik me naar het huis om wat te eten. Nog even over mijn vorige weekend, mijn eerste weekend. Ik heb mijn vorige berichtje op zaterdag in een internetcafé in Muyuka op mijn weblog gezet. Ik moet wel weer wennen aan het enorme trage internet, ik zal hier zeker leren hoe ik geduld op moet brengen. De reis naar Muyuka gaat met de taxi, maar dit is wel een taxi die je deelt met andere. Dat wil zeggen met 8 volwassenen en een baby in een Toyota Corrola. En dan kunnen er ook nog wel 20 kratten bier in de kofferbak. Zonder na te denken prop je jezelf er maar tussen en het is eigenlijk best gezellig. Zo heb ik ook al mijn eerste motorritje gemaakt. Samen met Ruth achterop bij een medewerker van het ziekenhuis, hij bracht ons naar een huisje waar HIV/AIDS voorlichting werd gegeven aan een zogeheten meeting group. De straten zijn hier niet geasfalteerd en ook niet betegeld. We zijn gewoon tot de deur doorgereden slingerend om plassen en over hobbelige rotspaden. We waren erg vermakelijk voor de mensen die langs deze wegen zaten, twee hard lachende blanke meisjes achterop de motor. Overal zwaaien mensen naar ons en kinderen rennen achter je aan, het is allemaal nog erg grappig. De voorlichting zelf werd gegeven in een kamer met stoelen en een tweepersoonsbed en helemaal vol met mensen. De voorlichting is simpel gesproken maar erg duidelijk. Ook word er een demonstratie gegeven met een grote bruine dildo. Ineens lijkt iedereen op giebelende pubers. Hopelijk komt de boodschap aan, sommigen zagen voor het eerst een condoom en hebben weinig kennis over hoe je besmet kan raken. Het doel van de voorlichting is dat mensen een gratis HIV-test laten doen hier in het ziekenhuis en natuurlijk dat ze zich bewust worden van de ziekte. Zondag hebben we boodschappen gedaan op de markt in Banga Town. Het lijkt wel Turkije! Wat een hoop namaak-merkkleding, ik werd er heel hebberig van. Daarnaast heel veel eten dat ik niet ken. Ze spreken hier Pidgin wat een gebroken Engels is, we zijn meteen begonnen met het leren hiervan. Pikin betekent kind, Belly is zwanger, Born is bevalling, Bobi is borstvoeding en Chop is eten. Als het me wordt uitgelegd begrijp ik het, maar de meeste praten hier erg zacht wat het nog wel moeilijk maakt. Ik zal nog even uitleggen hoer het ziekenhuis hier eruit ziet. Het is een betonnen gebouw zonder ramen. Mannen, Vrouwen en kinderen zijn gescheiden en daaronder zijn weer medical en surgical wards onderverdeeld. Er is een Theater waar de operaties worden uitgevoerd, de maternity, waar de verlos en de kraamafdeling onder vallen. Ook is er een Pharmacy en een lab. Veder wat kantoortjes en kamertjes waar consulten worden gehouden. Mensen liggen op een houten bedje met een dun matrasje en hebben allemaal hun eigen verzorger mee, deze zorgt voor het eten en wast hen, zij zijn er de hele dag bij. Men kent geen bezoekuren hier. In de nurses-station worden de rapportages bijgehouden en wacht je op nieuwe patiënten, overal is een boek of een schriftje voor. Dit moeten we nog even onder de knie krijgen. Daarnaast betaald men vooraf aan een behandeling. Als er niet betaald kan worden dan geen behandeling of medicijn. Gister zijn we naar Kumba geweest een stadje. Hier hebben we in een supermarkt echte koekjes en vruchtensappen kunnen kopen. We hebben de verjaardagskaarsjes ook al gezien dus die 25 kaarsjes krijg ik over 2 maanden wel, waarschijnlijk in een Papaya in plaats van een taart. Fruit is hier trouwens heerlijk en niet zo duur. We zijn vanuit het stadje een berg op gelopen en hebben een tijdje bij een kratermeer gezeten, heerlijk rustig. Zo nu en dan ziet een kindje ons en begint White man te schreeuwen, maar we hebben met z'n vieren lekker een tijd op een steen gezeten. Ons avondeten was bij een restaurantje waar meer toeristen op af kwamen, we hebben kip met patat gegeten. Mijn maag is nog steeds niet gewend aan het eten hier echt balen. Ik heb me hier gewogen op een weegschaal in het ziekenhuis en ben waarschijnlijk al iets van 3 of 4 kilo kwijt. Ik ben vergeten mijn postadres mee te nemen om op mijn site te zetten, maar ik heb wel begrepen van Willemieke die hier al bijna een half jaar zit, dat van de 4 brieven die naar haar gestuurd zijn, ze er 1 heeft ontvangen. Maar dat maakt het wel weer spannend. We wilde eigenlijk zondag al op internet maar toen regende het zo hard dat we er maar van af hebben gezien, daarom nu pas weer mijn tweede berichtje en een beetje onsamenhangend verhaal. Ik schrijf veel tussendoor al op mijn laptop om maar niet te vergeten wat ik allemaal heb meegemaakt. Zo heb ik vandaag mijn eerste dag op de maternity gelopen (EINDELIJK!!!) Wat moeilijk om de juiste personen te vinden om je alleen maar te laten introduceren op de juiste afdeling, ook heeft het halve ziekenhuis last van Malaria. Wat er weer voor heeft gezorgd dat de mediactie tegen malaria op is. Maar dat is weer een ander verhaal. Ik heb vandaag buiken gevoeld. Wat heerlijk! Ik heb een baby gevoeld in een buik en het hartje gehoord. Ik heb vrouwen van tussen de 20 en 36 weken ongeveer, een hele leerzame en echt leuke dag. De verpleegsters zijn heel behulpzaam en willen alles uitleggen. Ook zijn er 3 Nederlandse jongens in de buurt die een gedeelte van het ziekenhuis willen opknappen, of eigenlijk afbouwen. Ze heten life build en zijn erg ambitieus, we hebben al een avond bij ze gegeten in het hotel. Morgen komen ze bij ons in het gastenhuis eten. Vanavond eten we trouwens pannenkoeken! Ik ga zo proberen of ik foto's op de site krijg. Ik ga aankomend weekend in ieder geval met Ruth en misschien met Willemieke naar Limbe. Een weekendje strand!!!! Ik zal volgende week ergens weer een poging doen om op internet te komen. Voor iedereen die mijn nummer hier nog niet heeft, Jelle, mijn moeder en Nicoliene hebben het en ik kan ge-smst worden, bellen kan als ik binnen bereik van het netwerk sta, haha. Ik geniet nog steeds van alle nieuwe dingen en wist ook niet wat frustratie was tot ik hier kwam. Gelukkig compenseert het elkaar erg goed en zal ik het hier vast wel volhouden, de tijd lijkt snel te gaan hier Afrika, ondanks dat je ook vaak aan het wachten bent.