Druk, druk, druk

Afgelopen zaterdag 22 november stond in het teken van de HIV-education kick-off. Dit werd georganiseerd door een organisatie genaamd Health-e-foundation in samenwerking met Give Milk Stop AIDS. Hun programma bestaat uit het uitdelen van USB-sticks met daarop modules en toetsen over HIV/AIDS. Op vrijdag hebben we Esther en Debbie opgehaald uit Douala, twee enthousiaste leuke meiden. We hebben de voorbereidingen gedaan voor zaterdag en zijn gaan eten in hun hotel vlakbij Muyuka. Zaterdag werden we eerst wakker gemaakt door de dokter die ook in de organisatie zat dat de wegwerpbekertjes die we 3 dagen daarvoor hadden gekocht niet goed waren. Afrikanen komen soms lekker op tijd met dit soort mededelingen. Er moesten nieuwe bekers komen en toen dat niet gelukt was konden de wegwerpbekertjes ineens wel weer. Dit is echt Afrikaanse logica, ik maak het ook mee met het organiseren voor wereld-AIDS-dag, alles moet steeds anders en als het uiteindelijk niet kan was de eerste oplossing eigenlijk wel prima, of er is nog wel een ander alternatief dan nieuw kopen of nog meer geld uitgeven. De dag was echt heel leuk, fantastisch om te zien hoe mensen op de laptop bezig zijn met elkaar. Mensen die voor het eerst achter een laptop zitten. Het was een geslaagde dag en ik ben nu nog meer in de war over wat ik wil gaan doen als ik terug ben in Nederland. De organisatie klonk zo ontzettend leuk en er schijnt een opleiding te zijn in Leiden, Community Health, waar je leert over het ontwikkelingswerk en ontwikkelingsorganisatie. Jelle was al bang dat ik voor altijd in Afrika blijf maar dat trekt me niet zo. Maar ik riep zo lang dat ik echt niet meer wilde studeren, maar een deeltijdopleiding in iets lijkt me toch ook wel weer leuk. De luxe van keuzes kunnen maken is ook niet makkelijk.

Die zondag zijn we naar de kerk geweest om de oogst van het afgelopen jaar te vieren. We hebben gezongen en gedanst en mensen hebben gebeden alsof ze bezeten waren. Mensen schreeuwen het uit hier, vallen huilend op handen en voeten op de grond. Veder moest iedereen een klein deel van hun oogst aan de kerk geven, aan het eind werd er gegeten met een select groepje, wij mochten helemaal vooraan bij de pastoor zitten. Beetje ongemakkelijk omdat wij met lege handen aankwamen hebben Ruth en ik samen wat eten gedeeld. Ik vond het wel lekker, gerrie met okomobo (spelling zal vast niet kloppen). Gerrie is gemaakt van cassave en ziet eruit als een balletje deeg, okomobo is groente lijkt wat op bladspinazie. Na de kerk zijn we naar het sportveld van Banga gegaan waar de voorrondes van de voetbalwedstrijd van wereld-AIDS-dag waren. Dat was ook niet makkelijk. Ik voel me soms zo persoonlijk aangevallen door mijn collega's als er iets in de organisatie mis gaat, terwijl we het samen organiseren. Maar wij white men willen niet meer geld geven dus kunnen ze niet doen wat ze willen. We hebben hier later over gepraat alle cultuurverschillen en dat het soms moeilijk is voor beide om elkaar te begrijpen. De dag was uiteindelijk wel leuk, ik mocht de aftrap doen en als een celebrity zijn we met bijna elke voetbalspeler op de foto gegaan. Ik ben zo benieuwd hoe volgende week maandag zal gaan! José heeft me al verzekerd dat als ik hier iets kan organiseren dat ik het overal kan, ik hoop het. Ik leer er wel ontzettend veel van, leer mezelf vooral echt goed kennen hier. Ik moet meer voet bij stuk houden en soms zakelijker kunnen zijn in plaats van altijd op mijn gevoel af te gaan. Ik vind het ook met de tegenslagen soms echt een geweldige ervaring. Er zijn ook nog steeds zoveel leuke dingen, na het voetbal hebben we een tijdje staan kijken bij traditional dancers in het dorp. Zij waren verkleed in doeken en jute zakken. De bewegingen die ze maken zijn zo bijzonder, wat een controle hebben deze mensen over hun eigen lichaam.

's Avonds hebben we voor het laatst met de 4 meiden gegeten, Annemieke is weer op weg naar Nederland. Nu zijn er nog 3 Nederlandse meisjes hier.

Ik heb een reeks nachtdiensten gehad deze week. Deze begint al om half 9 en om half 10 lag iedereen de eerste nacht al te slapen, haha. Ik had 's middags een dutje gedaan en mijn boek bij me dus heb gewacht tot 12 uur, de laatste medicijnronde. Het was wel heel apart zo alleen in de zusterpost, met mijn boekje. Op een gegeven moment zat ik te lezen in het nieuwe testament omdat mijn boek al uit was en links van mij kwam er een kikker langslopen en rechts kwam er een muisje onder de medicijnkast vandaan, ik moest van binnen heel hard lachen, zoiets maak je in Nederland echt niet mee. Na de medicijnen ben ik ook maar op een bed gaan liggen in de onderzoekkamer en zo lagen we met 3 verpleegkundigen op een rijtje te slapen. Om half 6 wordt iedereen weer wakker en worden er weer medicijnen gegeven en bloeddruk gemeten. Dan de baby's wassen, zo leuk! Ik heb een baby van 2 kilo vastgehouden, echt te schattig. Rond 8 uur is dan eindelijk de overdracht gedaan naar de volgende dienst en kon ik lekker in bed in mijn nieuwe kamer. Ik heb de oude kamer van Annemieke en heb nu een eigen badkamertje, wel gek om geen kamergenootje meer te hebben. Maar doordat ik nu niet meer uit mijn koffer leef en alles in de kast heb uitgestald voelt het wel meer als mijn kamer en dat ik hier toch echt woon.

De nacht erna was een stuk spannender, rond 12 uur kwam er een meisje van 16 met een ontsluiting van nog maar 2 centimeter. Zij verkrampte zo toen de verpleegkundige wilde voelen naar die ontsluiting dat er bijna een ruzie uitbrak. De verpleegkundige gaan niet altijd zachtaardig met de patiënten om. Er werd gezegd dat het haar eigen schuld was dat ze zwanger was en dat ze niet moest denken dat bevallen net zo plezierig is als het zwanger worden was. Uiteindelijk bleek dus 2 centimeter en de volgende ochtend was het nog steeds twee centimeter dus die was niet heel spannend. Wel kwam er 's ochtends vroeg iemand binnen met de taxi die al aan het persen was terwijl er nog geen weeën waren, als ik het goed begrepen heb. Het kindje was hierdoor al een beetje ingedaald en had daardoor de blaas naar boven verplaatst en afgekneld waardoor deze zo enorm vol bleef en er was meer mis waardoor het kind er niet uit kon. Verder zijn er hier geen brancards en de twee rolstoelen die er zijn hebben lekke banden. We hebben de vrouw letterlijk aan handen en voeten meegesleurd het ziekenhuis in. Daar werd er een spoedkeizersnede ingezet. Ik heb me ook omgekleed en handschoenen aan dus weer geholpen met dingen aangegeven en medicijnen klaarmaken. Het kindje kwam er echt niet zo mooi uit als de vorige keizersnede, omdat het hoofdje al wat was ingedaald had een een enorm punthoofdje en dikke ogen. Ook ademde het niet meteen maar de borstkas bewoog wel, de vroedvrouw heeft beademd en zuurstof toegediend en uiteindelijk ademde het zelf en kwamen de reflexen op gang. De moeder kwam al best snel bij dit keer uit de narcose terwijl haar buik nog niet helemaal was dichtgenaaid. De dokter werd hier heel geïrriteerd door en boos op de vrouw, wat je je als westerse zo niet kan voorstellen dat zoiets kan. Ik heb bij haar hoofd gestaan en heb haar handen vastgehouden en tegen haar gepraat. Mijn visie op verpleegkunde veranderd hier wel, en besef nu ook hoe belangrijk het is om een veilige sfeer te creëren voor patiënten. Ook met privacy wordt hier anders omgegaan, en mensen houden hier wel van freakshows om het grof te zeggen. De vrouw haar geslachtsorganen waren door het te vroeg persen nogal opgezwollen. Het hele ziekenhuis kwam even een kijkje nemen toen de vrouw in de OK lag. Ook mij werd telkens gevraagd of ik zoiets ooit eerder had gezien. Ik kon alleen maar naar waarheid antwoorden dat het voor mij ook een eerste keer was en verder maar geprobeerd niet teveel aandacht aan te besteden. Ik kwam half 10 helemaal doodop thuis. En kon gaan slapen.

Die middag hadden we absoluut inefficiënte, langdurig en saai teamoverleg en toen lukte het me niet om die nacht een nachtdienst te doen. Ik was te moe en heb goed geslapen. De laatste nachtdienst was ik weer vol energie en heb met een oog open geslapen. Dit omdat het kindje van de keizersnede nog geen borstvoeding krijgt omdat de moeder nog niet helemaal hersteld is. Het lag in ene wiegje naast ons te slapen en ik keek er de hele nacht naar alsof het mijn eigen kind was. Het is echt waar wat ze vooraf vertelde, als je hier bent geweest wil je ook kinderen. Het kleine kereltje doet het heel goed gelukkig en moeder ook steeds beter. Het verbaasd me echt hoe flexibel die kinderen zijn, het hoofdje is bijgetrokken en zijn ogen zijn niet dik meer, wel is zijn huid nog erg licht van kleur. Ik heb geleerd van de verpleegkundige om naar de oorschelp te kijken om te zien hoe donker het kindje uiteindelijk wordt. Deze zijn namelijk al bijna de uiteindelijke kleur en de handen en voeten blijven volgens mij het langst licht van kleur.

Verder heb ik mijn eerste problemen met de laptop al gehad. Virussen zijn hier in overvloed en zelf s mijn antivirussoftware was ineens spoorloos verdwenen van de desktop. Devine, de jongen van het internet, heeft er nieuwe antivirussoftware opgezet en hopelijk komt het nu helemaal goed.

Na de nachtdienst dacht ik wel ergens tijd te hebben om mijn verhaal op internet te zetten maar nog niet. Op zaterdag hebben we weer gegeten bij Divine, nu met Willemieke er ook bij want het was haar laatste weekend. We hebben groente gegeten met gekookte bakbananen en het vlees was koeienhoofd. Nu heb ik dit in Frankrijk ook wel eens gegeten en vond het toen heerlijk, omdat het vlees mals en met een lekker sausje bereid was. Dit keer was het vlees nogal pezig, beetje het idee dat dit het nou restafval is wat in de frikadellen zit. Ik kreeg mijn vork er niet eens laat staan dat ik er met mijn kiezen door zou komen. Een vriend van Divine die mee at, hoorde ik op de harde stukken kauwen en het smaakte hem heerlijk. Willemieke had er meer moeite mee en Ruth en ik hebben het niet eens geprobeerd. Echt heel erg want vlees is niet goedkoop. Halverwege de maaltijd kreeg ik ook nog eens zulke buikkrampen dat ik naar huis moest. Thuis aangekomen was het loos alarm en zat er alleen behoorlijk wat gas dwars. De dag erna hebben we posters opgehangen bij de kerken om Wereld-AIDS-dag aan te kondigen en die avond hebben we gegeten bij Marcus thuis als afscheidsetentje voor Willemieke. Heerlijk gegeten, kwakoko in Mbangasoep met kip. Het is iets met Kokoyam en heel veel palmolie, vond het erg lekker.

En maandag hadden we natuurlijk de daadwerkelijke Wereld-AIDS-dag. Het was een zeer geslaagde dag, helaas 4 uur te lat van start gegaan maar we hebben deze 4 uur ook ergens weer ingehaald. Eerst was er een probleem met een afdakje dat door de school gebouwd zou worden, maar de brief die verstuurd was is nooit bij de juiste persoon aangekomen. Dus nog snel een tent ergens vandaan gehaald en opgezet. Vervolgens lieten de autoriteiten nogal op zich wachten en zonder hen mag je niet beginnen. Toen alle chiefs er waren en alle teams en de Administrator voor zijn praatje, zijn we van start gegaan. Marcus hield een hele goede en levendige speech, ik was zijn assistente en mocht de grote penis vasthouden terwijl het het condoom demonstreerde, ook heb ik de uitleg gegeven van het vrouwencondoom want dat vinden ze toch nog maar een gek ding. Ik vond het echt leuk om te doen, geeft wel een kick om voor een groot publiek te staan en zo door een microfoon te praten. De verschillende healthclubs van de scholen hadden een toneelstukje voorbereid over HIV en AIDS. Dit waren hele serieuze stukken en hele grappige stukken, maar allemaal met een duidelijke en goede boodschap. Leuk om te zien dat jongeren zo gemotiveerd en overtuigend bezig zijn met zo'n onderwerp. De traditional dancers waren ook fantastisch! Heb eht al vaker gezegd wat hebben deze mensen een controle over hun lichaam. Ik ben jaloers!!! Een van de teams, hadden een Juju bij zich. Dit is een gemaskerde danser, deze was heel bijzonder met een soort fakkel bovenop zijn masker. Prachtig. De mensen dansen alsof ze bezeten zijn en krijgen het hele publiek mee. Als laatste onderdeel van de dag was het voetbal. Na afloop de prijsuitreiking en toen wilde iedereen weer met Ruth en mij op de foto. Ik had er dit keer echt even geen zin het lijtk wel een freakshow. Ik ben weggevlucht naar het lokaaltje waar de hele dag gratis HIV-testen werden afgenomen. Zij hadden het daar nog erg druk en heb daar nog even geholpen. Terwijl ik daar zat kwam er twee positieve tests naar voren, dat voelde toch wel even raar om die streepjes te zien verschijnen. De test lijkt op een zwangerschapstest, maar dan in plaats van urine wordt er een druppeltje bloed met een chemisch goedje op de strip gelegd. Eén streep is negatief twee is positief en dan een extra check welk type, Hiv-1 of HIV-2. Later bleek dat de eerste positieve test die zag van een jongetje van 10 jaar oud was, hoogst waarschijnlijk heeft hij zijn besmetting opgelopen bij een traditionele genezer. Verder had de dag voornamelijk negatieve testresultaten want dus eigenlijk heel positief is. Er zijn ongeveer 100 testen gedaan waarvan 5 positief als ik het goed heb begrepen. De voorlichtingen in Banga, gegeven door AROH, werpen zijn vruchten af. Het was ook voor Willemieke een afsluiting van haar periode hier. Na 6 maanden hebben we haar dinsdag naar Douala gebracht. Ze zal nu al thuis zijn, hopelijk heeft ze het niet te koud.

En op maandag 1 december is er ook een huwelijk geweest in Nederland dat ik helaas moest missen, Iris en Alex, van harte gefeliciteerd! Ik hoop dat jullie een geweldige dag hebben gehad en een mooie tijd in Parijs.

En ik heb nog meer nieuws, er wordt mij op het moment geleerd hoe ik rontgenfoto's moet maken. Gewoon de makkelijke en meest voorkomende, heb samen met Titus, de rotngenlaborant al een borst-foto gemaakt. Echt leuk! Leer hier zoveel nieuwe dingen.