Yaounde en hoe het is om Westers te zijn

20 november 2008

Mijn weekendje in Yaoundé was apart, maar wel leuk om even Banga uit te zijn. Vrijdagochtend zijn we vertrokken nadat we nog heel snel hebben geprobeerd om wat uitnodigingen te schrijven voor Wereld AIDS dag. Rond 9 uur vertrokken geloof ik. Eerst in de taxi naar Muyuka, daar naar Douala, in Douala in de taxi naar een ander busstation en toen in de bus naar Yaoundé. In de laatste bus zaten we in een grote soort touringcar-achtige bus. Halverwege de rit ging een man opstaan en hield een heel verhaal over geneeskrachtige Chinese snoepjes. Deze verkocht hij, toen kwam de handcrème, de shampoo, de Chinese medicijnen. Het was echt heel vermakelijk, wel moeilijk te volgen want vanaf Douala is alles Franstalig, maar de man heeft echt nog veel verkocht. In de bussen worden sowieso altijd veel dingen gekocht, zodra je een standplaats bereikt komen er verkopers op de bus afgerend als vliegen op honing, zij verkopen sinaasappels, soya (soort satestokjes) cakjes of bananenchips. Sommige dingen zijn echt heel lekker en het meeste is rond de 100 Franc.We kwamen rond 6 uur aan in Yaoundé en daar werden we opgehaald door Dr. Oben senior. De broer van Dr. Oben uit Limbé. Samen met zijn vrouw en wij met z'n vieren achterin gepropt zijn we door de stad geracet, we hebben alle ambassades gezien en ministeries. We hebben eerst gekeken bij een guesthouse van een kerk die erg afgelegen lag, we kregen er alleen niet ene heel goed gevoel over en hebben het niet gedaan. We zijn toen naar een guesthouse gereden waarvan Dr. Oben de eigenaresse kent. Het bread-for-life guesthouse, voornamelijk Amerikaanse missionarissen verblijven daar. We moesten nog wel eerst eten halen en op zoek naar handdoeken voor Willemieke en Annemieke, dit heeft ongeveer de hele avond geduurd, het gaat zo niet efficiënt hier in Afrika. Heen en weer rijden en bellen en dan weer ergens even stoppen tussendoor. Uiteindelijk kwamen we met brood en vis en handdoeken aan in het guesthouse. We kregen een kamer met twee stapelbedden. Het was net schoolreisje echt zo grappig. De volgende dag hebben we door de stad gelopen en souvenirs gekocht. Het is echt een stad, grote gebouwen en geasfalteerde wegen, veel mannen in pak en daartegenover ook zwervers. We wilde een klein museum boven op de berg bezoeken, daar aangekomen was het dicht helaas, maar wel goed uitzicht over de stad. Het eten 's avonds was ook weer een uitdaging, Ruth had koeienhuid besteld, een stukje ging nog wel maar een bord vol was iets teveel, helaas. Zondagochtend zijn we met Dr. Oben naar de kerk geweest. Deze was in Frans en Engels dus ik kon het goed volgen. Er worden liederen gezongen en teksten uit de bijbel gelezen ook werd er gebeden voor landen waar oorlog heerst of waar het moslimgeloof het Christendom wil verbannen. Ze hadden het over plekken waar de bijbel wordt verbrand en mensen worden verbannen. Daarna kwam iedereen naar voren die ziek was en daar werd voor gebeden, heel bijzonder om te zien met zoveel overgaven. Na de dienst zijn we naar Dr. Oben zijn huis gegaan en hebben op de Nigeriaanse tv-zender nog meer helingen en uitdrijvingen gezien, zo bizar voor ons. Dr. Oben geloofde erin vertelde hij, wat wel bijzonder is voor een arts, maar hij vertelde dat hij dingen heeft gezien die niet te verklaren zijn. We hebben bij de dokter gegeten, Waterfoufou en Eru (soort groente). Toen zouden we naar de dierentuin gaan, maar eerst moesten we nog langs iemand net buiten de stad. Dat duurde heel lang en wij zaten buiten te wachten, in Nederland zou je zoiets niet meemaken. Toen we daar weggingen was het naar ons idee al te laat voor de dierentuin, maar Dr. Oben wilde per se ons er nog heen rijden, daar aangekomen hadden we nog anderhalf uur, dus zijn we toch maar weer naar het Guesthouse gegaan. Daar hebben we Afrikaans gegeten en zijn gaan slapen. Op maandag zijn we weer vertrokken naar een museum, ook dit museum was dicht. Wat baalde wij. Dus we zijn op maandag naar de dierentuin geweest. Een kleine en rommelige dierentuin. Er zijn niet echt paden zoals wij in de dierentuin gewend zijn. Wel hele mooie apen gezien en enorme leeuwen en een hyena. De apen in de dierentuin zijn veel wezen of apen die gered zijn van jagers, aap wordt hier nog steeds gegeten. De rest van de dag hebben we weer wat rondgelopen en weer souvenirs gekocht. Ik heb ook een nieuwe rugtas gekocht want mijn rits was stuk gegaan, mijn tas heeft het merk Activ Kolon, hoe toepasselijk. 's Avonds wilde we uit eten met dr. Oben, maar hij was ziek echt heel jammer. Wel hebben we lekker gegeten. Nu had ik iets besteld wat me wel bekend voorkwam maar waarvan ik niet zeker was wat het precies was, ik had Rognon. Toen ik proefde dacht ik misschien lever, ik vond het eigenlijk wel heel lekker, maar voornamelijk ook door de saus denk ik. Gister zijn we weer de hele weg terug gegaan. Nu hadden we wel rechtstreeks van Yaoundé naar Muyuka wat fijn was maar ook ervoor zorgde dat ik op een gegevn moment al 5 uur in dezelfde houding zat, opgepropt met 5 mensen op een bankje, resultaat ik voelde mijn linkerbil niet meer. Het begon echt pijn te doen totdat we bij een korte pauze even konden staan. En weer verder, we zijn gelukkig ook dit keer weer goed aangekomen in Banga. In Muyuka hebben we nog geld opgehaald voor de 22st als de Healt-e-foundation lessen over HIV gaan geven. De aankomende dagen zullen we druk bezig zijn met de organisatie daarvan en het voorbereiden van Wereld-AIDS-dag. Ik wilde nog heel graag kaartjes sturen vanuit Yaoundé maar ik kon geen kaartjes vinden. Helaas, volgens mij is het hier niet zo in om een 'Groeten uit Kameroen' te versturen. Ik ga gewoon stug verder op zoek naar kaartjes. Verder begin ik nu wel steeds meer te merken wat de echte verschillen zijn in onze culturen. Nu we hier dik een maand zitten begin je meer te zien van het echte leven hier. Vandaag kreeg ik ineens echt een gevoel dat geld niet gelukkig maakt. Wij hebben in verhouden veel geld, maar toch voel ik me soms machteloos ofzo. Ik wil wel iedereen geld geven, maar besef ook wel dat het onmogelijk is. Ik probeer zoveel mogelijk wat kleine dingetjes te kopen van straatverkopers, zakje pinda’s bijvoorbeeld om ze zo wat te steunen. Maar het is soms erg moeilijk dat je op een rare manier ook achterdochtig word naar mensen die je vaker ziet. Soms is het niet duidelijk of iemand iets van je wil hebben zoals geld of eten of dat het echt om je gezelschap gaat. Vandaag zijn we naar Kumba geweest met Glorie, we hebben haar leren kennen via Dr. Sone die in het gastenhuis heeft gewoond. Zij heeft ons heel goed geholpen met boodschappen voor Wereld-aids-dag en voor aankomende zaterdag de HIVeducation. Daarvoor in de plaats hebben wij haar taxi betaald, haar eten betaald en we hebben haar om te bedanken een zak rijst gegeven. Maar het gaat zo makkelijk dat zodra er een bonnetje op tafel komt dat het naar ons toegeschoven wordt en ik kan het haar ook niet schuldig nemen. Maar toch voel ik me er soms raar bij. Ik ben helemaal niet het type om zo met geld te strooien, geld geeft je toch een bepaalde macht of aanzien dat me niet aanstaat. In de taxi terug ook weer iets gezien waar ik me weer heel Westers door voelde. In de taxi zat ik compleet klem met mijn lange benen en lijf en wilde het lieefst heel hard zeiken hierover. Maar voor mij werd een man naar binnengedragen met enorm opgezwollen benen, ze leken ook verlamd. Deze man was duidelijk heel ziek en moest naar het ziekenhuis. Dat er dan geen ambulance is vond ik echt zo verschrikkelijk om te zien. Je kan je zo machteloos voelen. Deze man had een hele lieve zoon die echt alles voor hem deed, om dat te zien deed me wel weer erg goed. De afgelope maand is snel gegaan maar 28 maart lijkt soms ook nog erg ver weg. Toch blijven er ook nog steed shele leuke dingen gebeuren. De taxi startte net niet naar Muyuka, degene die uitstapte om te helpen duwen was een hele pittige oma. Heerlijk om te zien, dat is het leuke Afrika.

7 Reacties

  1. Nicoliene TBP:
    20 november 2008
    Hé Lijne! Ik ga je om 20:30 proberen te bellen. Hopelijk tot zo!
  2. Jelle:
    21 november 2008
    wow wat een lap tekst! veel plezier komend weekend!!
    xxx
  3. Emmy:
    21 november 2008
    Geweldig om je verhaal weer te lezen!
    liefs
  4. Keetie:
    21 november 2008
    Leuk hoor om je verhalen te lezen!
    Geniet van alle indrukken... En ik blijf je via het net volgen:)

    Liefs xxx Keet
  5. ronnie:
    22 november 2008
    he marjo,

    jij ziet daar veel jo! echt indrukwekkend. je zal je eigen leven hier in nederland nu waarschijnlijk wel veel meer gaan waarderen of niet? en dat wij westerse mensen eigenlijk maar kunnen zeuren om niets. btje back to basic. lijkt mij ook wel eens een goede en intressante ervaring.
    groetjes en succes nog en voorzichtig
    ronnie
  6. Rianne:
    23 november 2008
    He Marjo,
    Mooi verhaal weer. Ik herken het ook wel. Bij mij werd er af en toe automatisch vanuit gegaan dat ik alles wel kon betalen in Peru, net zoals jij dat bonnetje toegeschoven kreeg. Je gunt het ze natuurlijk wel, maar het klopt niet helemaal. Moeilijk om die afweging steeds weer te maken! Ik kocht in Peru vaak snoepjes van de straatkinderen, of ik trakteerde iemand op eten of taart. Keep up the good work!!
    xx Rianne
  7. dieneke:
    29 november 2008
    wat schrijf je leuk, je ziet het gewoon voor je als ik aan het lezen ben. succes met je voorbereidingen voor wereld aids dag.
    groetjes van Dieneke.